Kisah Khurafat.

Salam sejahtera rakyat Malaysia! haha.

Baiklah, pertama-tamanya, aku nak tekan kan dan bagi pesanan awal-awal lah di sini, kepada siapa-siapa yang bakal nak tengok cerita KHURAFAT, tolong lah cek tekanan darah dan tahap kesihatan jantung anda *ayat skema wehh. piuhh piuhh piuhh!*

Haiii laa kau, nasib tak semput jer aku tengok cerita tuh. Pandaiii ehh kamu Syamsul Yusof buat filem bikin aku terkejut twenty four seven. Eceyhh, dah pandai dah anak cikgu BM nieh cakap bahasa omputih. ahaha!

Senang cakap, tiga per empat daripada cerita tuh, aku tengok sambil tutup mate. Hahh? Macam mane tuh? Tak laa, aku tutup mate pakai tangan, dan aku tengok screen melalui celah-celah jari aku. Tak pun, aku pandang jer muke rahman tuh bulat-bulat, lepas tuh aku suruh beliau explain tengah jadi ape dekat screen tuh.

"Hahh? Ade ape tuh?"


"Hahh? Tengah jadi ape tuh?"


"Hahh? Jadi ape dekat dia tuh?"

Sambil tanya, sambil muka tak pandang screen. Aku cuaakkkk!

Selang lima minit nak buat suspen, selang lima minit buat suspen. Tambah sound effect nak kuat biar speaker tuh pecah.

Tiba-tiba aku bersuara.

"Tak boleh ker bila keluar watak hantu jer buat lagu sedeyh-sedeyh, sayu-sayu."

Betol wehh. Seyes aku tak tengok ikut celah-celah jari dah kalau sound effect macam tuh. haha! Aihhh. Penat aku. Keluar-keluar jer aku carik toilet dulu. Cuak punye pasal kan. Uiiihhhh.

Eyhh, jap jap. Aku ade bersuara lagi. "Tolong laa pasang lampu dekat pejabat, wad, rumah dan sebagainye. Kenapa mesti gelap?"

Khurafat. Khurafat. *sambil geleng-geleng kepala*. Jangan amalkan wahai umat Islam. Nescaya parah jadinye. Tau tau tau!

p/s : Kalau Izzani jadi pengarah filem, confirm filem tak cecah angka ratus pun. Box Office?? Ahh. Harapaaaan. Memang tak laahh. Jadi postbox boleh laa. Dah lah suruh buat sound effect lagu sayu-sayu. Suruh pulak tuh pasang lampu. Tak jadi cerita hantu lah macam tuh. Kan kan kan? Cer citer cer citer. haha!